مهر منتشر می كند؛
نامه سرگشاده یک ناشر به رییس جمهور
جاویدانی: امید که در همه عرصه ها طراوت و تازگی و صدای پای تغییر آشکارا شنیده شود. و باردیگر همان مدیران تکراری را نبینیم...
به گزارش جاویدانی به نقل از مهر، نویسندگی و دنیای اهالی قلم دنیای سختی است و تفاوتی ندارد فرد نویسنده، شاعر یا یک روزنامه نگار و خبرنگار باشد و همیشه برای نوشتن و ثبت اثر با چالش های بزرگی مواجه می باشد که بیشتر آنها از حیطه اختیارات یک نویسنده خارج است.
محمد عزیزی نویسنده، مدیر مجله رودکی و مدیر نشر روزگار نامه ای سرگشاده به مسعود پزشکیان رییس جمهور نوشته که تحت عنوان «آقای رییس جمهور سلام» در اختیار خبرگزاری مهر گرفته است.
در این نامه سرگشاده آمده است؛
آقای رییس جمهور سلام!
«هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد»
ببخشید اگر اینگونه ساده و به دور القاب و اوصاف مرسوم دارم با شما صحبت می کنم.
شما در منظر نگاه من و نگاه اکثریت مردم ایران و تأکیدهای مکرر خودتان خوشبختانه هنوز همان پزشک فوق تخصص جراح قلب، همان استاد تمام دانشگاه، همان حافظ و قاری صادق و مؤمن به آموزه های دینی و راوی کلام امیرمومنان حضرت علی (ع ) در نهج البلاغه و خصوصاً همان رییس جمهور معتقد به شیوه حکمرانی آن امام بزرگوار هستید که می خواهید قبل از آنکه پیله ای از قدرت و نخوت به دور شما تنیده شود، گره از زندگی مردمی که در گنداب ندانم کاری ها و ستمگری های دولت های قبل افتاده اند و آرامش و آسایش خودرا از دست داده اند، باز کنید.
مردمی که با همین طرز نگاه شما به سیاست، قهر خود از صندوق رای را کنار گذاشتند و جانانه کمرهمت بستند و شما را به پیروز این میدان مخاطره آمیز تبدیل کردند.
آقای رییس جمهور!
می دانم که می دانید اما برای اینکه مبادا دیوان سالارانی که حالا - هریک به امیدی - دور جنابعالی جمع شده اند، حواس شما را پرت نکنند، عرض می کنم که ما اهالی قلم، برای اینکه کشور به دست تمامیت خواهان و قدرت طلبان نیفتد، برای اینکه در دل مردم چراغ امیدی روشن شود - بی مزد و منت - نه در ستادها و کنار تابلوها ایستادن و عکس گرفتن، بلکه در تمام خانه ها، در مهمانی ها، در پیامک دادن ها تا هنگام سحر، با حرف، با پیام، با خشم و قهر، آن قدر برای پیروزی شما جنگیدیم که عاقبت توانستیم قسمتی از نیروهای تحریمی را هم به میدان بیاوریم و خوشبختانه آن شد که می باید می شد.
آقای رییس جمهور!
ما مردم، خصوصاً ما اهالی فرهنگ و هنر و ادب و قلم، ما نویسندگان مستقل و خاموش که در طول سالیان گذشته، جز ممیزی و فقر ثمری از تلاش ها و آثار خود ندیده ایم، حالا مثل همه مردم منتظر گشایش روزنه های امید برای لمس کردن تغییر در زندگی و رسیدن به امنیت، رفاه، آسایش و آرامش هستیم! به تمام وعده هایتان وفا کنید!
آقای رییس جمهور!
ما مردم با کسی در هیچ جای جهان «دعوا نداریم !» دفاع از ملک و مملکت درست، اما دیگر از این همه شعار دادن و خودرا در قفس تحریم گرفتار دیدن، خسته شده ایم.
می خواهیم به زندگی برگردیم. می خواهیم در کنار فرزندان خود بی هیچ بیم و هراسی در ایران خودمان باشیم!
اکنون که شما با این نگاه زلال مومنانه و مردمی، به لطف خدا و رای مردم و حمایت مقام معظم رهبری و وفاق مجلس و ارکان نظامی و انتظامی و امنیتی کشور، تدبیر و اداره امور مملکت را در دست گرفته اید، بدون تعلل و تردید، بدون باج دادن به تمامیت خواهان و منفعت طلبان شخصی، با تاکید بر همان منطق صداقت و درایت علوی و عقلانی و به ضرورت حکمرانی انسانی، کمر همت محکم تر بسته:
«گره از کار فرو بسته ما بگشایید !»
و همانطور که به حق ترجیع بند حرف شما تا کنون این بوده که «صدای بی صدایان» باشید، بر همین عهد بمانید و صدای ما را هم بشنوید!
آقای رییس جمهور!
ما نویسندگان و اهالی قلم، توانایی های فراوانی برای به دست گرفتن امور و همراهی و همکاری با دولت شما مادام که مجری حق و عدالت باشد، داریم!…
اما تا حالا از توان و خلاقیت و مدیریت ما در جایی که باید و شاید استقبال نشده است. چونکه برگزیدگان شما و برگزیدگان آنها متأسفانه علی الرسم بطور معمول همیشه فقط رفقا و اطرافیان خودرا دیده و حتی مناصب فرهنگی را هم به کسانی سپرده اند که نه معنای فرهنگ و ادب را می دانند و نه می توانند کمک حال فرزندان این کشور در آموزش و اندیشه ورزی و شخصیت پروری باشند. امید که حصار پروتکل ها مانع از شنیدن صدای ما بی صدایان نشود. امید که در همه عرصه ها طراوت و تازگی و صدای پای تغییر آشکارا شنیده شود. و باردیگر همان مدیران تکراری را نبینیم و در بر همان پاشنه ای که ده ها سال است می چرخید، نچرخد. ما دلبسته هوای تازه ایم و همیشه جستجوگر روشنایی و اجرای حق و عدالت برای همه.
آقای رییس جمهور!
گرچه امید ندارم که این نامه به دست شما برسد، اما برای ثبت در تاریخ این روزگار است که آنرا می نویسم و چون همان پروتکل هایی که شما هم از آنها گریزانید، نمی گذارند دست ما به شما برسد، ناگزیر آنرا بصورت «نامه سرگشاده» برای شما می نویسم.
«باشد که هد هدی برساند سلام ما»!
امید که این نامه به دست شما برسد و فتح بابی شود برای نامه های دیگری که اگر نفسی باشد باردیگر از حال مردم و اهالی قلم و ادب و هنر برای تان خواهم نوشت.
گرچه می دانم به این نکته باریک تر از مو، توجه دارید در گزینش مدیران جدید لزوما نباید به سوابق مدیریتی و اجرائی قبلی آنها توجه داشته باشید چون اینگونه سوابق منوط به عبور از سوراخ سوزن های کارمندان گزینش و حراست دولت های قبلی بوده که اجازه نمی داده اند کسی جز خودی هاشان حتی کدخدای یک ده باشند چه برسد به اینکه مسئولیت اجرائی پیدا کنند.
پس نداشتن سوابق مناصب قبلی دولتی دلیل نمی شود که ما توانایی انجام مدیریت های کلان کشوری را نداریم که برعکس شما اگر دنبال مدیران متخصص و تیزهوش و سلیم النفس برای اداره امور کشور می گردید، باید دنبال کسانی بگردید که در عین تخصص و دلسوزی نسبت به سرنوشت کشور تا حالا هیچ سابقه مدیریتی و اجرائی نداشته اند. آری نخبگان توانا آن هایند نه کسانی که هم مدیر و «بله قربان»گو بوده اند!
بی دلیل نبود که سعیدی فرمود:
من آن چه شرط بلاغ است با تو می گویم
تو خواه از سخنم پند گیر، خواه ملال »
بگذارید « بادصبا» به دامن این دشت بوزد و غنچه های سربسته را بگشاید تا کشور رنگ و بوی دیگری به خود گیرد:
فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر
سخن نو آر، که نو را حلاوتی است دگر
منبع: جاویدانی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب