پرونده منوچهر محققی؛ شبح سوار دلاور ، ۱۹
منوچهر محققی با مسلسل هواپیما در مه دنبال دشمن می گشت کمک اف پنج ها به نیروهای قالیباف
جاویدانی: جاویدانی: دیدیم نیروهای پراکنده ای هستند که ارزش بمباران نداشتند. ایشان گفت پیروان، یک استرف می زنیم ببینیم چه می شود! گفتم باشد. در 200 پایی بودیم که با سرعت 450 تا 500 نات، یک استرف طولانی زد.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: بعد از سه قسمتی که از مصاحبه مشروح با امیر خلبان محمداسماعیل پیروان در قالب پرونده «شبح سوار دلاور؛ منوچهر محققی» منتشر کردیم، قسمت چهارم، علاوه بر مرور یک خاطره اف چهاردهی و انهدام میراژهای عراقی، ۲ خاطره از منوچهر محققی را شامل می شود.
قسمت چهارم، آخرین بخش از گفتگو با امیرْ پیروان است که در آن ذکر خیر دیگری از خلبان های دیگر نیروی هوایی ازجمله عباس دوران می شود. در این بخش از مصاحبه همین طور خاطره جالبی از کمک های نیروی هوایی به نیروهای زمینی ایران در دوران دفاع مقدس مرور می شود که در آن، شکاری های اف پنج گره ای از کار نیروهای لشکر ۵ نصر تحت امر محمدباقر قالیباف باز کردند.
مطالب سه قسمت پیشین این گفتگو در پیوندهای زیر قابل دسترسی و مطالعه هستند؛
* «اف چهارده و اف چهارها بودند که مانع تعطیلی صادرات نفت ایران شدند / خارک قوی ترین پدافند را داشت»
* «هواپیما در ارتفاع ۱۰ متری بود که محققی گفت پیروان جلو را نمی بینم»
* «میراژهایی که اف چهارده روی آسمان قم و خلیج فارس شکار کرد»
در ادامه مشروح قسمت چهارم و پایانی این گفتگو را می خوانیم؛
* ماجرای قم هم حالت بازدارنده داشته که عملیات بمباران شهرهای ایران از ارتفاع پست تا مدتی تعطیل شد.
آمدند دوتا پس گردنی خوردند و رفتند. ۴ فروند بودند که با آنها درگیر شدیم. در این پرواز با جناب کازرونی بودم. همیشه هواپیماهای اصلی مان دو فینیکس داشت، دو تا Aim7 دو تا Aim9. وقتی هواپیما را روشن کردیم اشکال آورد. گفتم مشکل را مرتفع کنند که گفتند ۲ ساعت طول می کشد. گفتم نه. جناب (والی) اویسی بالا در منطقه بود و اطراف قم گشت هوایی داشت. نمی خواستم معطل شود. در شلتر کناری یک اف چهارده دیگر (رزرو) بود با دو موشک Aim9. خواستم با همان بپرم. اما دیدم موشک های دیگر را ندارد. پرسیدم فینیکس ها و Aim7 اش کو؟ گفتند متاسفانه امروز سرمان شلوغ بود وقت نکردیم نصب شان کنیم! تا یک ساعت دیگر مجهزش می نماییم.
دیدم دیر می شود. گفتم با همین می روم. در دلم گفتم خدایا ببین دشمن با چه امکاناتی می آید! بعد اف چهارده ما که باید ۶ موشک فینیکس ببرد، باید با ۲ موشک Aim9 بپرد! خب اف چهارده همیشه فینیکس داشت. اول جنگ که ۴ موشکش را روی هواپیما می بستند. بچه ها هم خوب پرنده های دشمن را می زدند و دشمن را ترسانده بودند. ولی حالا، سال ۶۵ بود.
* ۱۳ بهمن ۱۳۶۵.
و این جا تنها دفعه ای بود که اف چهارده با ۲ تا Aim9 رفت. روشن کردیم و رفتیم. دلم کمی شکست. گفتم خدایا ببین می خواهند یک شهر به این بزرگی را به ما بسپارند با دو Aim9! تازه باید دو فروندی باشیم. چه طور محافظت کنیم؟
دلخور رفتم بالا. هوا خوب و خنک و دومین روز از دهه فجر هم بود. با جناب اویسی هم خداحافظی کردیم و ایشان رفت بنشیند. بعد با رادار کرج و سوباشی سلام و احوالپرسی کردیم. با ۱۵ هزارپا ارتفاع رفتم سمت قم. حرم حضرت معصومه را دیدم و گفتم آقای کازرونی می بینی؟ گفت بله جناب پیروان! سلام کرده و پرواز را ادامه دادیم. گفتم خدایا کمک کن ماموریت مان را درست انجام دهیم. رفتیم در منطقه و اوربیت زدیم. صدای رادار سوباشی آمد که گفت «شاهد ۵۴ شاهد ۵۴ رهنورد ۵۳!» ما شاهد ۵۴ بودیم. با یک صدای هیجانی به کد گفت چهار فروند هواپیما روی دریاچه اراک به سوی شما درحال حرکت هستند. سریع گشتیم سمت هدف.
یک ربع بیست دقیقه پرواز کرده و هنوز بنزین نگرفته بودیم. دیدم هواپیماهای دشمن سمت قم در ارتفاع پایین هستند. شروع کردم سرعت را اضافه و ارتفاع را کم کردن. سوئیچ موشک های Aim9 را هم روشن کردم. [خنده] ما مثل اینکه کارمان با Aim9 است و بنا بوده قشنگ به وصیت شهید بابایی عمل می نماییم.
به جناب کازرونی گفتم دنبالشان بگرد! آنتن را داد پایین و سریع هم پیدایشان کرد. گفتم کازرونی بگذار روی مود Track while scan! یک مود داریم به نام PDSTT یعنی لاک آن رسمی. در این حالت تمام بیم رادار به آنها می خورد و در دستگاه هایشان می خوانند اف چهارده دارد رویشان قفل می کند. بنابراین ممکنست برگردند. در حالت ترک وایل اسکن، ضمن اینکه چهارتا هدف را می بینی بقیه منطقه را هم می بینی و آنها هم نمی فهمند رویشان قفل کرده ای. این یکی از امکانات پیشرفته رادار اف چهارده است. یعنی هدف هایت را تِرَک می کنی، در صورتیکه داری اسکن می کنی.
رفتیم به سوی شان و ارتفاع را به ۲ هزارپا رساندیم. در زدن Aim9 باید فاصله جانبی بگیری. نمی شود دماغ به دماغ شلیکش کرد. در این حال ده بیست درجه زاویه و پشت سرش قرار می گیریم. به این حالت می گوییم اِسترن. دلم نیامد استرن انجام بدهم. چون ممکن بود پراکنده شوند و دو فروندشان خودشان را به قم برسانند. بنابراین گفتم استرن انجام نمی دهم. رفتم به سوی شان که نظم شان را به هم بزنم. جناب کازرونی هم با چندلحظه فاصله، گفت ۱۰ مایل! ۸ مایل! ۶ مایل! این جا که رسید، به رادار زمینی گفتیم لطفاً دیگر اطلاعات ندهید! چون تداخل می شد. سرعت هم که می رود بالا این قدر صدای ایرکاندیشن و موتور زیاد است که با داد و فریاد با یکدیگر صحبت می نماییم. بدین سبب دیگر نباید با رادار گفتگو می کردیم. اطراف آشتیان، هواپیماها را دیدم؛ ۴ نقطه سیاه، کف زمین با آرایش منظم به سوی مان می آمدند. هنوز مرا ندیده بودند. ارتفاع را به هزار پا رساندم. رفتم داخل دسته شان و وقتی داشتیم به هم می خوردیم، مرا دیدند.
پراکنده شدند. ۳ تا به راست و یکی به چپ. من رفتم سمت آن هایی که رفتند به راست. کمی دیر شده بود و داشتم از آنها رد می شدم. مانوری داریم به اسامی یویو که بلا فاصله انجامش دادم. می روی بالا و سرعتت می افتد. یعنی اگر ۵۰۰ نات باشد به ۲۵۰ نات می رسد. بجای اینکه آنها بیافتند پشت من، من افتادم پشت آنها و شروع کردن به دست و پا زدن و چپ و راست رفتن. به جناب کازرونی با داد و فریاد گفتم آن چهارمی کجا رفت؟ گفت جناب پیروان، اون رفت سمت غرب! خیلی متلاطم پرواز می کردند تا نتوانم آنها را بزنم. ولی فشار را روی آنها زیاد کردم که شروع کردند به ریختن بمب هایشان.
* در بیابان؟
نزدیک آشتیان. چون احساس خطر کردند بمب ها را ریختند. نفس راحتی کشیدم. و دیدم ناگهان یک گردش طولانی به چپ کردند. ولی اصلاً اجازه ندادند پشت سرشان قرار بگیرم. من بنزین داشتم و در حالت افتربرنر بودم. آنها متلاطم پرواز می کردند. بالا و پایین می کردند که نتوانم هدف قرارشان دهم. بعد رول آوت کردند، از بنک درآمدند و سمت ۲۷۰ درجه را گرفتند. این جا بود که آرام شدند و دیگر نه به بالا و پایین رفتند، نه به چپ و راست کشیدند. در این وضعیت من پشت سر یکی از آنها حالت گرفتم. کار خدا بود که یا فلر نداشتند یا به ذهنشان نرسید فلر بزنند. ۲ تا Aim9 داشتم. فاصله و همه چیز را تنظیم و میزان کردم. می گویند Aim9 را لوک آپ بزنید. یعنی اگر شده ۲۰ پا هم شده پایین تر از هدف باشید و بعد شلیک کنید. کتاب و تجربه خلبان ها این را می گوید. می خواستم بیست سی پا بیایم پایین که قاعده لوک آپ را رعایت کنم ولی حواسم نبود و افتادم توی جت واش هواپیمای دشمن. نزدیک بود بخوریم زمین. کازرونی گفت چی شد جناب پیروان؟ اما وقت توضیح نبود. به سرعت آمدم سمت چپ. پایین و زیر جت واش موتورش.
نشانه هدف را گذاشتم روی موتورش. موشک هم با سروصدایش برای شلیک بی قراری می کرد. با یک تکبیر موشک را زدم و لحظاتی بعد، هواپیمای لیدرشان منفجر شد و با شکم خورد زمین. چون وقتی موشک توی موتور می خورد، قسمتی از دُم که فرمان اصلی هواپیما به آن وارد می شود، کنده می شود و در نتیجه خلبان در این حالت، توانایی کنترل ندارد. نگران شدم صندلی پران خلبانش به من بخورد. بنابراین هواپیما را بردم بالا و اینورت کردم. این طور سرعتت کم می شود و زود از رویش رد نمی شوی. می خواستیم به پایگاه اطلاعات بدهیم که کجا و چگونه او را زدیم. به که رادار گفتیم، این قدر خوشحال شدند که نگو! آفرین بر شما! آقای کازرونی هم تکبیر می گفت! من هم دهانم خشک شده بود و دیدم دوتا هدف دیگر شدند دو تا نقطه سیاه که دور و دورتر می شدند. یک Aim9 دیگر داشتم ولی کشیدم بالا و قدرت موتورم در ارتفاع گرفتن کم شد. در چندثانیه ای که سرگرم ثبت مختصات انهدام هدف بودم...
* آنها رفتند.
ضمن اینکه نباید بسیاری از قم دور می شدیم. چون وظیفه حراست از آسمان آن منطقه را داشتیم. این جا هم باردیگر تصمیم گیری مهم بود. فکر کردم آن یکی را هم بزنم بعد بروم همدان بنشینم. تانکر هم که بالاست. اما از جانب دیگر گفتم شاید می خواهند مرا به طرف خودشان بکشند و دسته دو فروندی دیگری به قم حمله کنند. پس گفتم درحال حاضر یکی را زده ام و آنها هم که ترسیده اند. برگشتم و به تانکر ۷۰۷ که بالا بود، گفتم بیا که بنزین من کم است. آمدم در پترن (محل گشت رزمی ) خودم ایستادم.
آخرین باری که (بعثی ها) قم را زدند، ۸۷ نفر شهید شدند. بازار را زده بودند. بنابراین نیروی هوایی این پروازهای کپ را درنظر گرفت. در جهان یک قانون نانوشته هست که به شهرهای هم حمله نمی کنند. ولی این (صدام) ناجوانمرد بود و به شهر حمله می کرد.
هوا که تاریک شد ماموریت ما به اتمام رسید. چون فرض این بود که در شب برای بمباران از ارتفاع پایین نمی آید. در راه برگشت به جناب کازرونی گفتم طوری برمی گردیم که یک نیم دایره دور حرم حضرت معصومه زده باشیم. دم غروب بود و چراغ های حرم را روشن کرده بودند. در نتیجه یک حال معنوی به ما دست داد. به حضرت معصومه (س) سلام دادیم و خدا را شکر کردیم که توانستیم از شهر دفاع نماییم.
این ماموریت یک نکته مهم داشت. برایتان گفتم که قبل از پرواز دلم شکست اما خدا می خواست این درس را بدهد که آقا، اگر قرار باشد اتفاقی بیافتد، می افتد! «و ما رمیت اذ رمیت ولکن الله رمی»
وقتی به پایگاه برگشتیم، تیمسار (محمدرضا) عطایی فرمانده پایگاه گفت به عملیات برویم تا درباره ی ماموریت و نتیجه اش صحبت نماییم. سرهنگ بی آزار فرمانده گردان نگهداری هم که شنیده بود ما درگیر شده ایم، بچه های گردان را جمع کرده بود و همه به دیدارمان آمدند. ضمن خداقوت و دیده بوسی، وقتی دیدند یکی از موشک های ما نیست و خیلی خوشحال شدند. شب هم در جلسه قرآن هفتگی مان که خلبان های PC7 و اف چهارده در خانه یک نفر جمع می شدند، صحبت هایی شد. آن جا هم پس از قرآن بچه ها گفتند شنیدیم درگیر شده ای! تعریف کن! آن جا هم پس از تعریف ماجرا، تکبیر و صلوات فرستادند.
یکی دو ماه پس از این پرواز، در خانه سازمانی پایگاه اصفهان بودم. دژبان زنگ زد و گفت یک نفر آمده با شما کار دارد. گفتم کی؟ گفت آقایی به نام رهنورد. گفتم او را با سرباز بفرستید! وقتی ایشان را دیدم، گفتم به جا نمی آورم. گفت من سروان فلانی هستم. کال ساین من در آن روز که شما در آسمان اطراف قم درگیر شدید، «رهنورد ۵۳» بود. ایشان همان افسر کنترل شکاری رادار سوباشی بود. گفت شهید ستاری مرا تشویق کرد و من هم با خودم گفتم باید حتما شما را ببینم. نوار مکالمه رادیویی مان را هم به عنوان هدیه به من داد.
* خب جناب پیروان کم کم به انتها بحث می رسیم. خاطره یا فرد دیگری هست که بخواهید درباره ی اش صحبت کنیم؟
برای تکمیل کردن کلکسیون منوچهر محققی باید یک خاطره دیگر را برای شما بگویم.
هفته اول دوم جنگ در گردان ۶۱ شکاری بوشهر بودیم. باشگاه گردان که در حقیقت بوفه گردان بود، با چند مبل و صندلی اش به صورتی محل استراحت بود و چای و صبحانه را آن جا می خوردیم. در یکی از همان روزهای هفته های اول جنگ، مثل همان روزی که جناب ضرابی برای ماموریت ناوچه ها صدایم زد، چندنفر از بچه ها در باشگاه بودیم که ناگهان دیدیم صدای هواپیما می آید. صدایش به اف فور نمی خورد. پدافندمان هم آغاز به شلیک کرد. فهمیدیم دارند می آیند گردان را بزنند. ده پانزده نفری، با سرعت از اتاق بیرون زدیم که چندنفر به علت کف تمیز و لیز، زمین خوردند. عده ای می خواستند بروند بیرون که اگر گردان خراب شد، داخل نمانند. عده ای هم می خواستند خودشان را به راهرو برسانند که همه یک جا جمع نباشیم. در همین گیر و دار هواپیماهای دشمن از روی سرمان رد شدند. وقتی پایمان به بیرون رسید، دیدیم دود و آتش و خاک بلند است. زنده یاد دادپی و جناب صمدی و جناب کاکاوند که بزرگان قوم و پیشکسوت بودند، گفتند دشمن محل گردان ها را شناسایی کرده و به زودی باردیگر می آیند. در نتیجه بچه ها باید به آشیانه های بزرگ ضد بمب بروند که آن طرف باند قرار داشتند. سر و ته این آشیانه ها با بتن بسته بود. یعنی مثل شلتر هواپیما نبود که دو طرفش باز است. این ها شلترهای دوطبقه نگهداری بودند که یکی شان برای استراحت خلبان ها درنظر گرفته شد.
* همان ماجرای خوابیدن خلبان های بوشهر در شلتر!
تا قبل از آن، بچه ها چندتاچندتا شب را در خانه یکی سر می کردند. خانواده ها هم از پایگاه رفته بودند و با عنایت به شهادت یا اسارت بچه ها، پایگاه حالتی دلگیر داشت. پس از انتقال به این شلتر بود که گفتند همه بیایند شب را در شلتر بمانند. حتی اگر در طول روز کارهایشان را انجام می دهند، برای استراحت به این جا بیایند!
دورتادور طبقه بالای شلتر را تخت زدند و غیر از خلبان هایی که کپ، آلرت و اسکرامبل بودند، بیشتر بچه ها این جا می ماندند. همه دور هم بودیم. یک تلویزیون سیاه سفید کوچک هم داشتیم. نماز مغرب و عشا که می گذشت، بچه ها شام می خوردند و اخبار تلویزیون را می دیدند. بعد هم می خوابیدند که بامداد برای ماموریت آماده باشند. بامداد زود هم جناب کاکاوند _قبل یا بعد نماز بامداد _ با چراغ قوه می آمد بالاسرمان و بچه ها را چهارتایی یا هشت تایی برای پرواز بیدار می کرد. بچه ها هم پس از نماز می رفتند برای پرواز اول وقت. مدتی به همین منوال گذشت.
دوسه ماه اول جنگ، به جز پاره ای از مقاومت های پراکنده، عملیات رسمی زمینی نداشتیم. پس اخبار تلویزیون چیزی از عملیات های زمینی نمی گفت. شب هایی بود که اخبار مارش پیروزی می زد و می گفت «شنوندگان عزیز! توجه فرمایید! …» ما هم کنجکاو می شدیم که چه می خواهد بگوید. این گزارش ها به طور معمول از کارهای نیروی هوایی و ماموریت هایش بود. گوینده با طول وتفصیل از ماموریتی که انجام شده بود می گفت. یک شب جناب محققی با آن ریش توپی مشکی و لباس نظیف و مرتبش آن جا در شلتر حضور داشت. همه دور هم بودیم و تلویزیون هم آغاز کرد به مارش زدن و گفت از یک ماموریت. صحبت از ضربات سهمگین بر پیکر دشمن بود بود که جناب محققی احساسی شد و با صورت برافروخته و مشت گره کرده آغاز به تکبیرگفتن کرد. دوسه قدم دوید و از روی میز بزرگ وسط شلتر پرید و با همان صورت برافروخته و صورتی که اشک در چشم هایش بود و خنده و گریه اش مخلوط، الله اکبر گفت. با خودم گفتم این مرد با درجه و جایگاهش چه قدر افتاده است! چه بسا ماموریتی که تلویزیون از آن حرف می زند، توسط خود او انجام شده باشد. چون ما عموماً برای یکدیگر تعریف نمی کردیم آن روز چه کرده ایم. البته برخی از بچه ها خوش صحبت بودند که تعریف می کردند ولی درکل، تعصب و عرق جناب محققی به نیروی هوایی برایم خیلی جالب بود. یک سرگرد، با این حالت هیجانی از روی میز پرید و فریاد الله اکبر سر داده بود!
تعدادی از خلبان ها مثل جناب محققی در پایگاه بوشهر نقش محوری، لیدری و انگیزه دهنده داشتند. اگر پایگاه ۶۰ خلبان داشت، ۱۰ تایشان از این نمونه ها و الگوها بودند. جوانی مثل من هم می گفت وقتی استادی مثل محققی این طور رفتار می کند، من باید چگونه باشم؟ یک پهلوان اینگونه است. من باید چه طور الگو بگیرم؟ ایشان بمب روحیه بود. نمونه های دیگر این الگوبودن، شهید دوران، شهید یاسینی، جناب سفیدموی...
* رضا سعیدی...
احسنت! علی بختیاری، حسین خلعتبری … در پایگاه های دیگر هم جناب براتپور، شهید اردستانی، جناب بالازاده، شهید اقبالی، شهید بابایی، جناب آل آقا، جناب زندی، جناب عطایی، جناب جاویدنیا...
* واقعاً اسامی زیاد اند و ممکنست نام بعضی جا بیافتد!
بله همچنین است. جناب عقبایی، جناب حمید نجفی، جناب قوامی، جناب بقایی و خیلی های دیگر.
بگذارید یکی از خاطراتم از جناب محققی را تکمیل کنم. همان استرف گرفتن در مه صبحگاهی را. یک ماموریت دوفروندی با ایشان بود که گفتند بروید برای زدن نیروها. به طور معمول ماموریت های زدن نیروهای غرب اهواز، آبادان و خرمشهر به پایگاه ما می خورد. بالاتر از این مناطق هم برای پایگاه دزفول بود. ماموریت های برون مرزی مان هم عموماً فاو، بندر ام القصر و پایگاه های شعیبیه و ناصریه بودند. ولی پروازهای داخلی مان در همین باکس اهواز، آبادان و خرمشهر بودند. در یکی از همین پروازها، کابین عقب جناب محققی بودم و هواپیمای دیگری هم به عنوان شماره دو در بالمان قرار داشت.
در ماه های هفتم و هشتم سال، در خوزستان یک مه صبحگاهی وجود دارد که به خاطرش، عموم خلبان ها را تا ساعت ۸ و ۹ بامداد راهی ماموریت و پرواز نمی کردند. بلکه باتجربه ها را می فرستادند که هم وضع هوا را چک کنند هم نیروهای دشمن را بزنند.
تیک آف کردیم و رفتیم به منطقه ای که نشانی داده بودند. چیز خاصی ندیدیم. چندمایلی هدف بود که جناب محققی این وضع را نپسندید. چون مه بود و ارتفاع خاصی را هم گرفته بود که به موانع هم نخوریم. شماره دوی پرواز، یک خلبان متوسط بود. جناب محققی به وی گفت شما برو پایگاه و به من اظهار داشت: «آقای پیروان این ها همین دور و برها هستند. برویم بزنیم شان!» دیدیم نیروهای پراکنده ای هستند که ارزش بمباران نداشتند. ایشان گفت «پیروان، یک استرف می زنیم ببینیم چه می شود!» گفتم باشد. در ۲۰۰ پایی بودیم که با سرعت ۴۵۰ تا ۵۰۰ نات، یک استرف طولانی زد و ۲۵۰ گلوله با هم رفت. چندلحظه بعد دیدیم از بین مه گلوله ها به سوی مان بالا می آیند. [خنده] بعضی هاشان رسام بودند. ببینید خصلت قهرمانان ما چگونه است! جناب محققی از خدایش بود گلوله بزند تا دشمن خودش را نشان دهد.
چون ارتفاعمان پایین بود، گلوله ها از روی سرمان عبور می کردند. ایشان هم هواپیما را به سوی همین گلوله ها گرفت و بمب و استرف هایش را روی سرشان زد.
این رفتار و ماجراجویی آقایان مرا یاد نصیحت مولا علی به فرزندش محمد حنیفه انداخت که وقتی با سپاه دشمن مواجه می شوی سرت را به خدا بسپار و دندان هایت را به هم بفشار، به دورترین نقطه سپاه دشمن خیره شو و به قلب دشمن بتاز! اردستانی، دوران، بابایی، خلعتبری، بالازاده، قوامی، نادری، یاسینی، موسوی، طیبی، حمید نجفی و این ها را وقتی می بینم یاد این حرف مولا می افتم. انگار در آن جلسه نصیحت حضور داشته اند. واقعاً سرشان را به خدا می سپاردند. جناب طیبی از بزرگان اف پنج است که در آغاز جنگ فرمانده پایگاه بوده است. یا مثلاً، جناب دوران گاهی می گفت می رویم ۱۰۰ پایی دشمن را می زنیم برمی گردیم. اما وسط جبهه می رفت ارتفاع دوسه هزار پایی. اطرافیان و همه آن هایی که در بالش بودند داد و بیداد می کردند. یک دفعه عباس فعلی زاده گفت «عباس! ارتفاع!» یعنی در ۳ هزارپا چه کار می کنی؟ بیا پایین! در جبهه اگر سرعتت از ۴۵۰ نات کمتر شود یعنی دِد! (مُرده ای) یعنی دشمن زده است و تمام. ولی جناب دوران می رفت بالا آن هم با سرعت ۳۵۰ نات. عین خیالش نبود. تا می رفتیم بالا همه چراغ های هشدار روشن می شد. تریپل اِی، سام ۶ و سام ۳و سام ۷ … می گفت خب باید لامصب ها را ببینم تا بزنم! پیدایشان می کرد و می گفت بیایید سمت چپ، دنبال من! TDU پنل ما چراغانی می شد و صدای بوق هشدار می آمد. عباس برای این وضعیت اعصاب خردکن یک تکنیک داشت. می گفت «سیستم آف!» و دستگاه RWR را خاموش می کرد. این را که خاموش می کردی، چراغ ها خاموش می شد و دیگر صدای بوق در گوشت نبود. یک دفعه بچه ها در دی بریفینگ انتقاد کردند که «جناب دوران چرا شما می گویید سیستم آف! ما به دستور شما آف کردیم ولی این درست است؟» ایشان گفت «به من بگویید ببینم اف پنجی ها سیستم RWR دارند؟» گفتند نه. گفت «تا حالا شده بروید ماموریت و بیایید به فرمانده پایگاه بگویید رفتیم ماموریت چراغ ها روشن شدند و صدا در گوشم زیاد بود و برگشتم و هدفم را نزدم؟» گفتند نه. گفت «مگر پاد ECM زیر بالتان ندارید که موشک ها را دیفیت کند؟» گفتند بله. گفت «خب پس این چه چیزی است که تمرکز شما را به هم بزند؟» و بچه ها دیدند عجب جوابی داد دوران!
* روحش شاد!
ببینید! این ها بودند که صدام نتوانست خوزستان را بگیرد. او که می گفت سه روزه خوزستان را می گیریم نتوانست. یکی از نکته های اصلی خاطرات من که می خواهم حتما منتشر کنید همین است.
صدام حسین که گفته بود سه روزه خوزستان را تصرف می کند، روز ۶ مهر ۱۳۵۹ یعنی یک هفته پس از شروع رسمی جنگ پیشنهاد ترک مخاصمه داد. چون دید نیروهایش دارند بمباران می شوند و نیروی هوایی به خلاف اطلاعاتی که به او داده بودند، سرپاست.
بنده قطره ای از دریای نیروی هوایی و سایر رزمنده ها هستم که یک نخود در دیگ دفاع مقدس انداختم. اگر خدا قبول کند! باور نمی کنید! اگر اینگونه نمی جنگیدند و دشمن را قلع و قمع نمی کردند، خوزستان که می رفت هیچ، دو استان دیگرمان هم می رفتند. یعنی ناچار بودیم بجای ۲۰۰ هزار شهید، ۵۰۰ هزار شهید بدهیم تا استانهای کشورمان را پس بگیریم. این گفته من نیست که بگویید چون لباس آبی نیروی هوایی را به تن دارد، اینگونه می گوید. این حرف را مقام معظم رهبری که آن زمان رییس جمهور بودند گفته اند. این جمله مدالی است بر سینه نیروی هوایی؛ اینکه «با اینکه نیروی هوایی نیروی پشتیبانی است، اما در برهه مهمّی از زمان در شروع جنگ، محور دفاع مقدّس شد.» این صحبت رهبر انقلاب است که در آغاز جنگ، محوریت کار با نیروی هوایی بوده است. ایشان در صحبت های اخیرشان هم فرموده بودند که «بزرگ ترین قدرت زمینی ما در شروع جنگ، لشکر ۹۲ زرهی بود که فقط یک تیپ از آن باقی مانده بود؛ آن هم با ۱۵ تانک!» ۳۹ شهیدی که نیروی هوایی در هفته اول جنگ داد به خاطر پر کردن همین خلا و کمبود بود.
در یک مراسم در فرهنگسرای ارسباران، آقای قالیباف را دیدم که خاطره ای از جنگ تعریف می کرد. ایشان می گفت در والفجر ۸ فرمانده لشکر بودم. ایشان آن زمان جوانی ۲۴ ساله بود. جناب قالیباف می گوید بین فاو و بصره منتظر دستور ادامه عملیات بودیم. یک ساختمان چهارطبقه بتنی مقابلمان قرار داشت که از بالای آن بطور مرتب با آرپی جی و سلاح های مختلف ما را می زدند و مزاحمت ایجاد می کردند. سر همین مساله روزانه ۲۰ شهید می دادیم. فاصله هم زیاد نبود و با هر سلاحی که به سوی ساختمان شلیک می کردیم، کارگر نمی شد. توپخانه سنگین هم در دسترس نبود که ساختمان را بکوبد. روزی در قرارگاه کار داشتم که جناب سرهنگ بقایی را دیدم و گفتم جناب بقایی چنین ساختمانی هست که ما را بیچاره کرده است. ایشان گفت فردا ساعت ۷ بامداد در منطقه باش! آقای قالیباف هم طبق همین سفارش عمل می کند و می بیند در همان زمان مقرر چهارفروند اف پنج درحال نزدیک شدن هستند. هواپیماها کف زمین پرواز می کردند و با نزدیک شدن به ساختمان ناگهان پاپ کرده و سپس دایو می کنند و با رها کردن بمب هایشان، ساختمان را با خاک یکسان می کنند. چندروز بعد که جناب قالیباف برای کاری به قرارگاه رفته بود، برای تشکر نزد جناب بقایی می رود و متوجه می شود ایشان لیدر آن اف پنج ها بوده است.
منبع: جاویدانی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب